Subscribe to RSS Feed

Teşbih

24 Mayıs 2010 Pazartesi by evo



Canımdan çıkan canın inlemeleri..
Acısı sevgisiyle yanyana duracak hep
Onu ben büyüttüm içimde,aylar boyu besledim sevgimle,umudumla, sevincimle
Tekmelerini,bana burdayım diyerek kendini belli etmeye çalışmalarını hatırlıyorum,
Uzun süren sessizliğinden,sakinliğinden
korkardım durgunluğundan hareketsizliğinden
Ona kavuşmama bu kadar az kalmışken
Zamansız başlayan sancılar....

Bakamadım bile yüzüne,hayat gömerken onu derinlere.Ellerimle kazmak istiyorum toprağı ulaşmak için ona , tırnaklarım sızlasın..

Ağaç var mezarının başında,yeşil koca bir çınar,ona sırtımı dayıyorum,ağlıyorum.Aynı toprağın suyundan içiyorlar onunla,kokusu var üzerinde,kokusunu bilmiyorum ,tam da böyle olmalıydı,içime çekiyorum..

Ben de ölsem,onun yanına gömseler beni de,ben de öyle koksam,onun gibi,çınar gibi..

En büyük acı,acının olduğu "o"andır diye düşünürdüm eskiden,"şimdi en çoktu,giderek azalacak" diye söz verirdim kendime,

"o" an bu zamanlara,mekanlara ait olmadığı için bu defa olmadı,sözüm işe yaramadı,
(Ey acı,bilmiyorum senin takvimini,lütfen anını ömrüme eşitleme)

Ağaç üşüyor,ellerim sıcak.

Ayaklarım toprağında,değiyorum sana bir yerden,orada olduğunu biliyorum kazmak ulaşmak bir daha görmek istiyorum yüzünü ama korkuyorum ya  yoksan ya hiç olmamışsan...

En iyisi hiçbir şey yapmadan öylece,usulca  başında durmak, elimi yüzümü sürüp,göz yaşlarımla sulamak 

 Hep yağmur yağsın istiyorum,güneş hiç doğmasın..Daha kolay karışıyoruz birbirimize yağmurla;ben,ağaç,toprak ve ...

Beni burada yalnız bırakın,kendi acınızla kendi boz duvarlarınıza ağlayın,
Benimle ağlamasın kimse, paylaşmak istemiyorum,kıskanıyorum ..

"en büyük acı benim,en çok benim acıyor"

0 yorum: